🏒 Zażalenie Od Postanowienia Sądu Rejonowego

od postanowienia Sądu Okręgowego w L. z dnia 28 marca 2014 r., utrzymującego w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w L. z dnia 18 marca 2014 r., uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w L. w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE
W każdej sprawie cywilnej, która podlega rozpoznaniu przez sąd lub sąd polubowny można żądać udzielenia zabezpieczenia. Ważne jest, że sąd może udzielić zabezpieczenia przed wszczęciem postępowania (głównego) lub w jego toku. Wybór zależy od strony. *** Nie masz czasu przeczytać całego wpisu? Zobacz nasze e-booki kancelarii, które możesz pobrać i przeczytać w wolnej chwili, w drodze do pracy, w drodze po dzieci, w podróży itp. *** Co do zasady udzielenia zabezpieczenia może żądać każda strona (w postępowaniu procesowym) lub uczestnik postępowania (w postępowaniu nieprocesowym), jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia. Wyjątkiem od tej zasady są sprawy z zakresu zabezpieczenia alimentów – w sprawach tych podstawą zabezpieczenia jest jedynie uprawdopodobnienie istnienia roszczenia. Czy wiesz co zrobić, gdy odbierzesz z sądu postanowienie o zabezpieczeniu w sprawie o alimenty? Sposób doręczenia postanowienia o zabezpieczeniu alimentów Często do kancelarii zgłaszają się osoby, które nie wiedzą co zrobić z otrzymanym postanowieniem o zabezpieczeniu roszczenia alimentacyjnego lub roszczenia o przyczynianie się do zaspokojenia potrzeb rodziny i zazwyczaj zaskoczone są takim obrotem spraw w małżeństwie lub między partnerami będącymi rodzicami. No cóż, bywa, życie pisze różne scenariusze. Bezpośrednie doręczenie takiego postanowienia wynika z tego, że w sprawach o alimenty sąd z urzędu, czyli sam z własnej inicjatywy, doręcza stronom odpis postanowienia o zabezpieczeniu. Takie postanowienie sądu zapada na posiedzeniu niejawnym, czyli bez udziału stron, oraz podlega zaskarżeniu w drodze zażalenia. Zasady związane z zaskarżeniem postanowienia o zabezpieczeniu zmieniły się wraz z wejściem w życie tzw. dużej nowelizacji procedury cywilnej od dnia 7 listopada 2019 r. Obecnie na postanowienie sądu I instancji w przedmiocie zabezpieczenia przysługuje zażalenie, które rozpoznawane jest przez sąd, który wydał zaskarżone postanowienie, ale w innym składzie. Jest to tzw. zażalenie poziome (w slangu prawniczym coraz częściej nazywane „poziomka” 🙂 ). Jeszcze do niedawna zażalenie było rozpoznawane przez sąd II instancji, którym w przypadku postanowienia sądu rejonowego był sąd okręgowy, a w przypadku sądu okręgowego był sąd apelacyjny. Teraz, gdy np. w sprawie o przyczynianie się do zaspokojenia potrzeb rodziny postanowienie o zabezpieczeniu wyda sąd rejonowy to też ten sąd będzie rozpoznawał zażalenie na to postanowienie. W sprawie o rozwód, gdy sąd okręgowy wyda postanowienie o zabezpieczeniu w zakresie alimentów na czas trwania postępowania, to zażalenie na takie postanowienie również rozpoznawał będzie sąd okręgowy. W obu przypadkach inny skład tego samego sądu rozpatrzy zażalenie. O alimentach w trakcie sprawy rozwodowej można przeczytać we wpisie współpracującej z kancelarią mec. Barbary Witeckiej „Czy mogę otrzymywać alimenty w trakcie trwania sprawy rozwodowej?„. Termin do wniesienia zażalenia wynosi obecnie co do zasady tydzień od dnia doręczenia postanowienia z uzasadnieniem (wyjątkiem jest tu sytuacja, gdy sąd odstępuje od uzasadnienia postanowienia i wtedy termin liczony jest inaczej). Nie można jednak zapominać, że sąd sam z własnej inicjatywy nie prześle obecnie uzasadnienia swojego postanowienia wydanego na posiedzeniu niejawnym. Dlatego trzeba złożyć i prawidłowo opłacić wniosek o uzasadnienie postanowienia zgłoszony w terminie tygodnia od dnia doręczenia postanowienia. Chcę złożyć zażalenie i co dalej? W sprawach rodzinnych często dochodzi do udzielenia zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego (takim jest też roszczenie o przyczynianie się do zaspokojenia potrzeb rodziny wynikające z art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Może zdarzyć się, że w postanowieniu o zabezpieczeniu nałożony zostaje obowiązek zapłaty na rzecz żony, męża lub dzieci (do rąk matki albo ojca) dużej kwoty. Może okazać się, że zarobki nie pozwalają na zapłatę tak dużej kwoty lub powodować szkodę. Co można zrobić? Należy wraz z zażaleniem wnieść wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia do czasu rozstrzygnięcia zażalenia. To od sądu zależy, czy pozytywnie rozpatrzy taki wniosek. Warto o tym pamiętać, ponieważ postanowieniu o zabezpieczeniu roszczenia, które podlega wykonaniu w drodze egzekucji, sąd nadaje klauzulę wykonalności z urzędu. W praktyce oznacza to, że z takim postanowieniem uprawniona osoba może pójść do komornika i w drodze egzekucji komorniczej ściągać należności. Tak może być przy założeniu, że np. alimenty wynikające z postanowienia o zabezpieczeniu nie byłyby płacone dobrowolnie. Roszczenie odszkodowawcze Na pomoc osobom zobowiązanym do zapłaty należności w związku z wydaniem przez sąd postanowienia o zabezpieczeniu przychodzą przepisy procedury cywilnej. W przypadku gdy powództwo bądź wniosek oddalono lub postępowanie umorzono, można dochodzić od uprawnionego roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej wykonaniem zabezpieczenia. Innymi słowy – jeżeli np. w sprawie o rozwód, gdzie stroną inicjującą postępowanie była żona, zostało wydane postanowienie o zabezpieczeniu roszczenia alimentacyjnego i powództwo oddalono, to mąż płacący na podstawie wydanego postanowienia o zabezpieczeniu należności, będzie mógł wystąpić z roszczeniem o naprawienie szkody wyrządzonej wykonaniem zabezpieczenia. *** W ramach działalności kancelarii zajmujemy się prowadzeniem szeroko rozumianych spraw rodzinnych. W razie potrzeby udzielenia pomocy prawnej prosimy o kontakt. *** Przeczytaj więcej wpisów na blogu z zakresu prawa rodzinnego: Od 1 lipca 2019 r. świadczenie wychowawcze 500+ bez wymogu ustalenia alimentówJak prawnie dokonać uzgodnienia płciRozwód. Kiedy sąd orzeka o ustaniu małżeństwaBrak rozwodu pomimo faktycznego zupełnego i trwałego rozkładu pożycia małżeńskiegoKontakty z wnukamiTrybunał Konstytucyjny o opiniowaniu przez RODK
\n zażalenie od postanowienia sądu rejonowego
Z kolei od postanowienia sądu drugiej instancji o ustaleniu planu spłaty wierzycieli albo umorzeniu zobowiązań upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli przysługuje skarga kasacyjna. Zgodnie z przepisami KPC Skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia

Od zażalenia na postanowienie w przedmiocie sprostowania albo odmowy sprostowania orzeczenia pobiera się opłatę określoną w art. 19 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 13 KSCU. Takie stanowi zajął SN w uchwale z r. (III CZP 86/19), rozpoznając zagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Apelacyjny: „Czy zażalenie na postanowienie w przedmiocie wniosku o sprostowanie orzeczenia podlega opłacie podstawowej w wysokości 30 zł wynikającej z art. 14 ust. 1 KSCU, czy też opłacie stosunkowej obliczonej w oparciu o art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 13 tej ustawy?” Stan faktyczny Pozwana spółka w sprawie o zapłatę kwoty zł, złożyła zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego dotyczące sprostowania wyroku tego Sądu, uiszczając opłatę podstawową od zażalenia w kwocie 30 zł. Przewodniczący zarządzeniem ustalił opłatę od zażalenia na kwotę 905 zł i wezwał pozwaną do uzupełnienia opłaty przez uiszczenie kwoty 875 zł. W motywach zarządzenia stwierdził, że od zażalenia pobiera się opłatę stosunkową na podstawie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Piąta część opłaty stosunkowej od zażalenia wynosi 905 zł, co uzasadniało wezwanie skarżącej do uzupełnienia brakującej opłaty. Sąd Apelacyjny powziął wątpliwości, przedstawione w pytaniu prawnym do Sądu Najwyższego. Prawo i postępowanie cywilne – najczęściej wybierane moduły w Systemie Legalis Sprawdź Stanowisko SN – nowelizacja KPC Postanowienie o przedstawieniu zagadnienia prawnego zostało wydane r., a r. weszła w życie nowelizacja postępowania cywilnego. SN w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii przedmiotowości postępowania zażaleniowego. Przepis art. 394 § 1 pkt 8 KPC, w myśl którego na sprostowanie lub wykładnię orzeczenia albo ich odmowę przysługiwało zażalenie do sądu drugiej instancji, został r. zastąpiony przez art. 3941a§ 1 pkt 8 KPC, który wprowadza w tym zakresie zażalenie do innego składu sądu pierwszej instancji. Nie dezaktualizuje to jednak przedstawionego przez Sąd Apelacyjny zagadnienia prawnego, skoro zażalenie na drugie postanowienie o sprostowaniu zostało wniesione r., a zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. do rozpoznania środków odwoławczych wniesionych i nierozpoznanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu dotychczasowym. Przyjąć zatem należy, że mimo zniesienia zażalenia dewolutywnego na sprostowanie (odmowę sprostowania) orzeczenia sądu pierwszej instancji nadal mają zastosowanie przepisy prawa procesowego obowiązujące przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. Właściwym do jego rozpoznania pozostaje zatem sąd drugiej instancji, który aktualnie stoi przed zagadnieniem powstałym przy rozpoznawaniu innego zażalenia na zarządzenie przewodniczącego nakładające na pozwaną obowiązek uiszczenia opłaty sądowej. W stanie prawnym obowiązującym przed r. w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że od zarządzenia takiego, jako dotyczącego „wymiaru opłaty” (art. 394 § 1 pkt 9 KPC) przysługuje zażalenie. Po wejściu w życie ustawy nowelizującej art. 394 § 1 pkt 9 KPC został jednak uchylony, a zażalenie w tym zakresie nie zostało przewidziane ani w art. 394 § 1 pkt 6 KPC, ani w art. 3941a KPC regulujących obecnie zażalenia na postanowienia i zarządzenia w przedmiocie opłat i kosztów. Strona ma natomiast możliwość kwestionowania wysokości nałożonej na nią opłaty w ramach zaskarżenia rozstrzygnięcia o zwrocie (odrzuceniu) pisma. Skoro jednak zażalenie zostało wniesione i nierozpoznane przed r., zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. powinno być rozpoznane przez sąd drugiej instancji z zastosowaniem przepisów dotychczasowych. Na podstawie ustawy nowelizującej z r. zmianie uległ także objęty zagadnieniem prawnym art. 13 KSCU. Przed nowelizacją w sprawach o prawa majątkowe pobierana była opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia). Od r. (art. 17 pkt 1 ustawy nowelizującej z r.) jeżeli wartość przedmiotu sporu (zaskarżenia) nie przewyższa zł pobierana jest opłata stała według stawek widełkowych (art. 13 ust. 1 KSCU), a po przekroczeniu tej granicy opłata stosunkowa wynosząca 5% tej wartości. Zmiana ta nie ma jednak istotnego znaczenia dla odpowiedzi na przedstawione przez Sąd Apelacyjny zagadnienie prawne. Nie dotyczy ono bowiem kwestii, czy – w razie zastosowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU – przysługującą od zażalenia piątą część opłaty liczy się od opłaty stosunkowej czy stałej. Nie budzi ona wątpliwości, ponieważ o charakterze opłaty od zażalenia pośrednio decyduje art. 13 KSCU, z którego wprost wynika, czy opłata ma charakter stały czy stosunkowy. Zagadnienie prawne pozostaje zatem aktualne niezależnie od tego, czy chodzi o jedną piątą opłaty stosunkowej (art. 13 ust. 1 KSCU w brzmieniu przed r., art. 13 ust. 2 KSCU obowiązujący obecnie), czy też o jedną piątą opłaty stałej (art. 13 ust. 1 KSCU obowiązujący obecnie). Stanowisko SN – meritum Przepis art. 13 ust. 1 KSCU stanowi, że opłacie podlega pismo, jeżeli przepis ustawy przewiduje jego pobranie, a art. 3 ust. 2 pkt 2 KSCU precyzuje, że opłacie podlega między innymi zażalenie. Zwolnienie z opłaty musi wynikać wprost z określonych przepisów KSCU. W tej kategorii spraw nie znajduje się zażalenie na postanowienie w przedmiocie sprostowania orzeczenia. Wysokość opłaty od zażalenia w postępowaniu cywilnym reguluje art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU, zgodnie z którym opłata od zażalenia wynosi piątą część opłaty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jest to przepis ogólny regulujący wysokość opłaty od wszystkich zażaleń przewidzianych w KPC. Żaden przepis szczególny nie reguluje odmiennie wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia za wyjątkiem art. 23 pkt 2 KSCU, który dotyczy między innymi zażaleń w sprawie, w której postępowanie nieprocesowe zostało wszczęte z urzędu. Wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU jest art. 22 KSCU. Przyjęty przez ustawodawcę w art. 22 KSCU katalog zażaleń od których pobierana jest niewygórowana opłata stała w kwocie 100 zł (40 zł w stanie prawnym przed r.) wskazuje, że są to zażalenia które w większości dotyczą spraw porządkowych oraz praw i obowiązków podmiotów nie będących stronami postępowania. Zażalenie na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia nie zostało jednak objęte tę regulacją, co prowadzi do jednoznacznego wniosku, że ustawodawca nie uznał za uzasadnione wyłączania zażaleń na tego rodzaju orzeczenia z ogólnego uregulowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 KSCU opłatę podstawową w kwocie 30 zł pobiera się w sprawach, w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej. Artykuł 19 ust. 3 pkt 2 KSCU przewiduje jednak, że piątą część opłaty pobiera się od zażalenia, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Artykuł 14 ust. 1 KSCU nie może być zatem zastosowany wprost do opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu (odmowie sprostowania) orzeczenia, skoro jednoznacznie z niego wynika, że opłatę podstawową pobiera się w sprawach „w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, podstawowej lub tymczasowej”, a art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU stanowi, że od zażalenia pobiera się piątą część opłaty (w obecnym stanie prawnym – stałej lub stosunkowej). Nie ma też podstaw do stosowania go w drodze analogii, skoro nie istnieje w tym zakresie luka w prawie, a badana sytuacja jest jednoznacznie uregulowana w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Dla przyjęcia, że do zażaleń w kwestiach incydentalnych przysługuje opłata podstawowa zgodnie z art. 14 ust. 1 KSCU trzeba byłoby uznać, że zażalenia incydentalne nie podlegają hipotezie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Inaczej rzecz ujmując należałoby przyjąć, że wymienione w art. 14 ust. 1 KSCU pojęcie sprawy, w której przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej, obejmuje także postępowanie incydentalne prowadzone na skutek zażalenia na postanowienia wydawane z urzędu lub na skutek rozpoznania wniosku, który nie podlega jakiejkolwiek opłacie. Przeczy temu jednak jednoznacznie nie tylko wykładnia językowa, ale i systemowa – gdyby tak było, zbędny byłby art. 22 KSCU, który określa od jakich zażaleń incydentalnych przysługuje opłata stała w kwocie 100 zł. Do przeciwnych wniosków nie prowadzi wykładnia funkcjonalna. Postanowienie co do sprostowania orzeczenia jest z reguły wydawane z urzędu (art. 350 § 1 i 3 KPC), ale postępowanie w tym przedmiocie może być zainicjowane również na wniosek strony, który nie podlega opłacie (art. 3 ust. 1 KSCU). Ma to swoje uzasadnienie w tym, że założeniem instytucji sprostowania jest doprowadzenie treści orzeczenia do prawidłowego brzmienia zamieszczonych w nim sformułowań wywołanych niedokładnościami, błędami pisarskimi, rachunkowymi lub innymi oczywistymi omyłkami wywołanymi w założeniu przez sąd. Sprzeczne z istotą tej instytucji byłoby zatem żądanie opłaty za wyeliminowanie popełnionych przez skład orzekający oczywistych omyłek w orzeczeniach. Sąd Najwyższy wskazał, że odróżnienia przy tym wymaga złożenie nie podlegającego opłacie wniosku o sprostowanie orzeczenia mającego prowadzić do wyeliminowania oczywistych omyłek w jego treści, od złożenia zażalenia na orzeczenie o sprostowaniu (odmowie sprostowania), które zawsze pociąga za sobą określone koszty i wiąże się ze zwiększonym nakładem pracy sądu. W postępowaniu zażaleniowym strona zmierza do ukształtowania treści orzeczenia w wyniku sprostowania w sposób odpowiadający jej interesom procesowym. Odmienne stanowisko SN W omawianym orzeczeniu SN wskazał, że nie zasługuje na podzielenie stanowisko przeciwne wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z r., III CZP 39/10 i zaaprobowane w postanowieniu Sądu Najwyższego z r., I CZ 66/10, w którym analizowano zbliżone zagadnienie dotyczące wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o odmowie sporządzenia uzasadnienia wyroku i doręczenia wyroku z uzasadnieniem i przyjęto, że pobiera się od niego opłatę podstawową. Zagadnienie, które było przedmiotem badania Sądu Najwyższego, jest bardzo praktycznym problemem wielu profesjonalnych pełnomocników – zwłaszcza, że orzecznictwo Sądu Najwyższego nie było do tej pory jednolite. Omawiane orzeczenie te wątpliwości ma wyeliminować. SN opowiedział się bowiem wprost, że zażalenie podlega 1/5 opłaty stosunkowej, o ile przepis KSCU wyraźnie nie wskazuje na inny sposób ustalenia opłaty. Wyjątek od zasady uiszczania opłaty musi być jednoznacznie skonstruowany. Wszystkie aktualności po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Przetestuj. Sprawdź

3) oznaczenie rodzaju pisma (chodzi o tytuł np. pozew o alimenty, zażalenie od postanowienia sądu rejonowego, wniosek o stwierdzenie nabycia spadku, wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, itp.) 4) osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności Od wyroku sądu pierwszej instancji przysługuje apelacja do sądu drugiej instancji. Apelację od wyroku sądu rejonowego rozpoznaje sąd okręgowy, a od wyroku sądu okręgowego jako pierwszej instancji - sąd apelacyjny. Rozpoznanie sprawy następuje w składzie trzech sędziów zawodowych. Postanowienia dotyczące postępowania dowodowego na posiedzeniu niejawnym wydaje sąd w składzie jednego sędziego. Apelacja jest środkiem odwoławczym służącym do zaskarżania orzeczeń sądu o charakterze merytorycznym, to jest rozstrzygających o istocie sprawy. Należą do nich: - wyroki końcowe, - wyroki częściowe, - wyroki wstępne, - wyroki łączne - wydane po połączeniu spraw do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia, - wyroki uzupełniające, wyroki zaoczne, jeżeli stroną wnoszącą środek zaskarżenia jest powód, - postanowienia rozstrzygające co do istoty sprawy w postępowaniu nieprocesowym, - wpis w księdze wieczystej oraz wykreślenie. Z tej kategorii wyłączone są postanowienia (wpis, wykreślenie), gdy rozstrzygnięcie co do istoty sprawy wydane zostało przez referendarza sądowego. Wówczas na orzeczenie referendarza sądowego przysługuje skarga. Apelacja może być wniesiona wyłącznie od wyroku (postanowienia co do istoty sprawy w postępowaniu nieprocesowym), nie zaś od jego uzasadnienia, i to orzeczenia istniejącego. Postanowienie o przyznaniu i cofnięciu zwolnienia od kosztów sądowych, o odmowie zwolnienia, o odrzuceniu wniosku o zwolnienie oraz o nałożeniu na stronę obowiązku uiszczenia kosztów i skazaniu na grzywnę, jak również postanowienie o ustanowieniu, cofnięciu ustanowienia, o odrzuceniu wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego oraz o skazaniu na grzywnę i nałożeniu na stronę obowiązku uiszczenia ich wynagrodzenia sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego. W dwuinstancyjnym postępowaniu sądowym kontroli apelacyjnej można poddać tylko rozstrzygnięcie, które wynika z orzeczenia sądu pierwszej instancji. Przy ocenie dopuszczalności apelacji istotne jest, czy sąd pierwszej instancji orzekł o całości żądania objętego wnioskiem. Zaskarżenie nieistniejącego rozstrzygnięcia nie jest dopuszczalne. Nie można oprzeć apelacji na zarzucie, że sąd nie orzekł o całości żądania strony. W takim wypadku stronie przysługuje wniosek o uzupełnienie orzeczenia lub prawo wystąpienia z odrębnym wnioskiem. Strona będzie zawsze miała interes prawny, gdy istnieje obiektywna potrzeba zmiany lub uchylenia orzeczenia w świetle obowiązujących przepisów, a także gdy strona uzyskała dla siebie orzeczenie nieuwzględniające jej żądań i wniosków. Legitymacja do wniesienia apelacji od wyroku przysługuje tylko stronie, której dotyczy ten wyrok, przez co należy rozumieć, że wyrok zawiera rozstrzygnięcie (pozytywne lub negatywne) o żądaniu, z którym ta strona wystąpiła (jako powód) lub które przeciwko niej zostało skierowane (jako pozwanemu). Współpozwanemu w procesie nie przysługuje prawo zaskarżenia wyroku w części oddalającej powództwo (w całości lub w części) w stosunku do pozostałego pozwanego także wówczas, gdy uwzględnienie powództwa (w całości lub w części) w stosunku do innego pozwanego mogłoby mieć wpływ na zakres odpowiedzialności tego skarżącego. Zaskarżenie wyroku w części oddalającej powództwo względem innych pozwanych może nastąpić tylko przez powoda. Współuczestnik (formalny lub materialny) nie jest nigdy legitymowany do zaskarżenia orzeczenia przeciwko innemu współuczestnikowi występującemu po tej samej stronie procesowej, choćby rozstrzygnięcie przez sąd odnośnie do tego drugiego współuczestnika oddziaływało na rozstrzygnięcie odnoszące się do niego. Termin wniesienia apelacji Apelację wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok, w terminie dwutygodniowym od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem. Jeżeli strona nie zażądała uzasadnienia wyroku w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji, termin do wniesienia apelacji biegnie od dnia, w którym upłynął termin do żądania uzasadnienia. Terminy uważa się za zachowany także wtedy, gdy przed jego upływem strona wniosła apelację do sądu drugiej instancji. W takim wypadku sąd ten niezwłocznie przesyła apelację do sądu, który wydał zaskarżony wyrok. Sąd pierwszej instancji odrzuci na posiedzeniu niejawnym apelację wniesioną po upływie przepisanego terminu, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie. Po doręczeniu apelacji stronie przeciwnej sąd pierwszej instancji przedstawia niezwłocznie akta sprawy sądowi drugiej instancji. Strona przeciwna może w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia apelacji wnieść odpowiedź na apelację wprost do sądu drugiej instancji. Odpowiedź na apelację jest pismem procesowym przygotowawczym, w którym strona przeciwna może podjąć obronę przeciwko zarzutom apelacji, podnieść własne zarzuty, złożyć własne wnioski. Sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym apelację jeżeli ulegała ona odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji. Jeżeli dostrzeże braki, do których usunięcia strona nie była wezwana, zażąda ich usunięcia. W razie nieusunięcia braków w wyznaczonym terminie apelacja ulega odrzuceniu. Wstrzymanie wykonania orzeczenia i zabezpieczenie W razie wniesienia skargi kasacyjnej, gdyby na skutek wykonania orzeczenia stronie mogła być wyrządzona niepowetowana szkoda, sąd drugiej instancji może wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia do czasu ukończenia postępowania kasacyjnego lub uzależnić wykonanie tego orzeczenia - a w razie oddalenia apelacji także orzeczenia sądu pierwszej instancji - od złożenia przez powoda stosownego zabezpieczenia. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Zabezpieczenie może również polegać na wstrzymaniu wydania powodowi sum pieniężnych po ich wyegzekwowaniu od pozwanego lub na wstrzymaniu sprzedaży zajętego majątku. Do czasu upływu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej wstrzymuje się z urzędu sprzedaż nieruchomości. Zmiana miejsca zamieszkania W razie wydania przez sąd drugiej instancji orzeczenia, od którego przysługuje skarga kasacyjna, strony i ich przedstawiciele mają obowiązek, do czasu upływu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej, zawiadamiać sąd drugiej instancji o każdej zmianie miejsca zamieszkania. W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt. Z wyrazami szacunku.
\n \n zażalenie od postanowienia sądu rejonowego
17 zł. Na postanowienia zabezpieczające w sprawach rodzinnych stronom przysługuje zażalenie. Dotyczy to także postanowienia o zabezpieczeniu alimentów, czyli zobowiązania rodzica do płacenia alimentów przez cały okres trwania postępowania sądowego. Zażalenie na zabezpieczenie alimentów można złożyć w terminie 7 dni, licząc od

Zobacz: Rozdział 2. Zażalenie Wrocław, r Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział Gospodarczy za pośrednictwem, Sądu Rejonowego we Wrocławiu Powód: Jan Nowak ul. Kacza 12 Wrocław Wpis do ewidencji 123456 UM we Wrocławiu Pozwany: “INKA” ul. Kocia 12 we Wrocławiu Sgn. akt 123/aa/00 Wartość przedmiotu zaskarżenia: 222 zł. Zażalenie powoda na postanowienie Sadu Rejonowego we Wrocławiu zawarte w pkt 4 wyroku z dnia r., sgn. akt 123/aa/00 Zaskarżam orzeczenie Sądu Rejonowego we Wrocławiu o kosztach procesowych, zawarte w powyższym wyroku, doręczonym w dniu r., i wnoszę : 1. Zmianę zaskarżonego orzeczenia o kosztach i zasadzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w kwocie 222 zł 2. Zasadzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych Uzasadnienie Sąd Rejonowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia r. rozstrzygnął spór o zapłatę należności za transport i z dochodzonej przez powoda kwoty 777 zł zasądził kwotę 776 zł a koszty postępowania zniósł wzajemnie. Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił faktu, że zasądzoną na rzecz powoda kwotę strony ustaliły w czasie sporu, dokonując wspólnie obrachunku należności za usługi transportowe. Przepis art. 100 stanowi, że sąd może kosztami procesu obciążyć jedną ze stron w przypadku częściowego uwzględnienia żądania pozwu, jeżeli określenie należnej sumy zależało od wzajemnego obrachunku. Wobec powyższego zażalenie jest uzasadnione. ............................................../Jan Nowak/

astmę w obserwacji, alergię wziewną i pokarmową. Małoletni B. od 1 października 2017 r. również uczęszcza do przedszkola A.. W październiku 2017 roku obaj chłopcy przebywali wraz matką i babcią macierzystą w sanatorium w Kubalonce. 20 kwietnia 2017 r. S. S. złożył do Sądu Rejonowego wniosek o wydanie A. S. i B. S. do Irlandii. CYTAT(pszczolka14 @ 14:27) Pasjonacie, zadałam to pytanie w innym dziale, ale nikt nie umie odpowiedzieć. Pomóż Ty, proszę. Jest to mieszanka cywilistyki z o to, że szwagier (skazany z 207kk, ale za psychiczne "znęcanie") od 2000 roku ma służebność osobistą polegająca na zamieszkiwaniu w całym domu. Jest to wiejski mały domeczek. Darował majątek siostrzeńcowi, gdy tamten miał 18 lat i zamieszkiwał ze swymi rodzicami w mieście. Matka obdarowanego wprowadziła go celowo w błąd mówiąc, że ZUS zabierze szwagrowi rentę, gdy będzie miał choć 1 ar ziemi i podpowiedziała, by ten przepisał wszystko na jej syna. Szwagier umówił sie z nimi, że dopiero po jego śmierci może tam zamieszkać i zgodni pojechali do rejenta. W ok. 2003-04r. siostra wprowadziła się do domu na wsi, by opiekować sie matką. W 2006 ta siostra pozwała mego szwagra do sądu w zw. z 207kk. Został skazany w zawieszeniu. 1 tydzień przed upływem terminu zawieszenia, zadzwoniła po kuratorkę społ. i udowodniła, że szwagier jest pijany. Obie wrzeszczały na chłopinę i ten coś tam odburknął. Wtedy kuratorka zawiadomiła zawodową, a ta wystapiła o zarządzenie kary, którą sąd odwiesił i zwinęli szwagra do AŚ. Tam dostał P-2. Po 2 miesiącach przewieźli go do ZK typu zamkniętego(był ten zakład bliżej mojego miejsca zamieszk. i łatwiej mogłam kontaktować się ze szwagrem). Myślałam, że jak ma P-2, to w zamkniętym tak będą go traktować, ale niestety traktowali wszystkich jednakowo jak to jest w zakł. zamkniętych. Cały czas działałam dzięki Twym podpowiedziom. Nie poddaliśmy się. Po 7 m-cach szwagier jest wolny, jak pisałam Ci wyżej. Zadziałał 24kkw. Ale problem jest dalej, ponieważ szwagier ma dożywotnią służebn. osob. polegającą na zamieszkiwaniu w całym domu, a tam nadal siedzi matka obdarowanego, mimo, że od nie żyje matka, którą opiekowała się. Sam obdarowany mieszka w mieście. Darczyńca(szwagier) boi się wrócić do domu, bo siostra sama może się zadrapać i wezwać policję, no i jak wiesz szwagier może mieć podobny problem. Czy jest jakieś orzeczenie sądu, lub konkretny komentarz na temat: przy powyższym wpisie w akcie notar., szwagier ma prawo sam tam mieszkać?, i czy możesz odpowiedzieć na poniższe obdarowany miał prawo wprowadzić tam swą matkę? szwagier ma odbierać darowiznę?(jeśli tak, to jak?) wnioskować do sądu o naruszenie posiadania(może to zrobić, jeśli jest uprawnionym do służebności?) i w jaki sposób dokonać eksmisji? teraz pisać o wznowienie postępowania i uniewinnienie, czy sąd z urzędu powinien uniewinnić szwagra w związku ze zwolnieniem na przecież już w tym czasie świadkowie zeznali, jako nowe okoliczności, że to siostra z rodziną znęcali się nad szwagrem w domu do którego uprawniony jest tylko on. Potwierdziło to 10 świadków. 7. W jakim czasie pisać o odszkodowanie i zadośćuczynienie od skarbu Państwa?Pasjonacie, dużo tego ale jak możesz to pomóż poukładać te Według mojej oceny ma prawo;2) Tak;3) Tak- w razie rażącej niewdzięczności. Odwołanie darowizny następuje przez oświadczenie złożone obdarowanemu na piśmie- art. 900 może odwołać darowiznę jeszcze nie wykonaną, jeżeli po zawarciu umowyjest stan majątkowy uległ takiej zmianie, że wykonanie darowizny nie możenastąpić bez uszczerbku dla jego własnego utrzymania odpowiednio do jego usprawiedliwionychpotrzeb albo bez uszczerbku dla ciążących na nim ustawowych po wykonaniu darowizny darczyńca popadnie w niedostatek, obdarowany maobowiązek, w granicach istniejącego jeszcze wzbogacenia, dostarczyć darczyńcyśrodków, których mu brak do utrzymania odpowiadającego jego usprawiedliwionympotrzebom albo do wypełnienia ciążących na nim ustawowych obowiązków może jednak zwolnić się od tego obowiązku zwracając darczyńcywartość 898.§ 1. Darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowanydopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności.§ 2. Zwrot przedmiotu odwołanej darowizny powinien nastąpić stosownie doprzepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Od chwili zdarzenia uzasadniającegoodwołanie obdarowany ponosi odpowiedzialność na równi z bezpodstawniewzbogaconym, który powinien się liczyć z obowiązkiem 899.§ 1. Darowizna nie może być odwołana z powodu niewdzięczności, jeżeli darczyńcaobdarowanemu przebaczył. Jeżeli w chwili przebaczenia darczyńcanie miał zdolności do czynności prawnych, przebaczenie jest skuteczne, gdynastąpiło z dostatecznym rozeznaniem.§ 2. Spadkobiercy darczyńcy mogą odwołać darowiznę z powodu niewdzięcznościtylko wtedy, gdy darczyńca w chwili śmierci był uprawniony do odwołaniaalbo gdy obdarowany umyślnie pozbawił darczyńcę życia lub umyślnie wywołałrozstrój zdrowia, którego skutkiem była śmierć darczyńcy.§ 3. Darowizna nie może być odwołana po upływie roku od dnia, w którym uprawnionydo odwołania dowiedział się o niewdzięczności darowizny następuje przez oświadczenie złożone obdarowanemu na Pkt 3. Powołując się na art. 900 w zw. z art. 898 par 1 złożyć obdarowanemu oświadcenie o odwołaniu darowizny;5) Wezać do opuszczenia mieszkania pod rygorem wezwania policji z uwagi na naruszenie miru domowego. Gdy to nie pomoże pozostaje złożyć pozew o eksmisję, po wyroku prawomocnym opatrzonym klauzulą wykonalności i złożyć wniosek do komornika o opróżnienie mieszkania (tutaj może być problem z uwagi na to, że wyrok może zapaść z prawem do mieszkania socjalnego- wówczas wpierw musi się znaleźć mieszkanie zastępcze);CYTATArt. wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonegoterenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza,podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolnoścido Jedynie można zawnioskować o wznowienie postępowania- nie ma przesłanek do wznowienia postępowania z urzędu;CYTAT Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 października 2007 r. II AKo 211/2007 Krakowskie Zeszyty Sądowe 2007/10 poz. 62 CYTAT Przepis art. 1 § 2 kkw daje pierwszeństwo wzruszenia prawomocnych postanowień, zapadłych w postępowaniu wykonawczym, w oparciu o nowe lub nieznane okoliczności w trybie art. 24 § 1 kkw. Wznowienie postępowania w trybie przepisów rozdziału 56 kodeksu postępowania karnego możliwe jest tylko w zakresie przekraczającym możliwości zmian na podstawie art. 24 § 1 kkw, a to gdy w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa albo gdy w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub organu międzynarodowego, albo gdy ujawni się któraś z bezwzględnych przyczyn odwoławczych. CYTAT USTAWA z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy CYTATArt. 24.§ 1. Jeżeli ujawnią się nowe lub poprzednio nie znane okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia, sąd może w każdym czasie zmienić lub uchylić poprzednie postanowienie.§ 2. Niedopuszczalna jest zmiana lub uchylenie postanowienia, przewidzianego w § 1, na niekorzyść skazanego po upływie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego CYTATArt. 540.§ 1. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli:1) w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia,2) po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nie znane przedtem sądowi, wskazujące na to, że:a) skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowił przestępstwa lub nie podlegał karze, skazano go za przestępstwo zagrożone karą surowszą albo nie uwzględniono okoliczności zobowiązujących do nadzwyczajnego złagodzenia kary albo też błędnie przyjęto okoliczności wpływające na nadzwyczajne obostrzenie kary,c) sąd umorzył lub warunkowo umorzył postępowanie karne błędnie przyjmując popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu.§ 2. Postępowanie wznawia się na korzyść strony, jeżeli Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą przepisu prawnego, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie; wznowienie nie może nastąpić na niekorzyść oskarżonego.§ 3. Postępowanie wznawia się na korzyść oskarżonego, gdy potrzeba taka wynika z rozstrzygnięcia organu międzynarodowego działającego na mocy umowy międzynarodowej ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem można wznowić, jeżeli:1) skazany, do którego zastosowano przepis art. 60 § 3 lub 4 Kodeksu karnego lub art. 36 § 3 Kodeksu karnego skarbowego, nie potwierdził w postępowaniu karnym ujawnionych przez siebie informacji,2) zachodzi okoliczność określona w art. 11 § 541.§ 1. Czyn, o którym mowa w art. 540 § 1 pkt 1, musi być ustalony prawomocnym wyrokiem skazującym, chyba że orzeczenie takie nie może zapaść z powodu przyczyn wymienionych w art. 17 § 1 pkt 3-11 lub w art. 22.§ 2. W tym wypadku wniosek o wznowienie postępowania powinien wskazywać wyrok skazujący lub orzeczenie zapadłe w postępowaniu karnym, stwierdzające niemożność wydania wyroku 9. § 1. Organy procesowe prowadzą postępowanie i dokonują czynności z urzędu, chyba że ustawa uzależnia je od wniosku określonej osoby, instytucji lub organu albo od zezwolenia władzy.§ 2. Strony i inne osoby bezpośrednio zainteresowane mogą składać wnioski o dokonanie również tych czynności, które organ może lub ma obowiązek podejmować z 542. § 1. Wznowienie postępowania może nastąpić na wniosek strony lub z urzędu.§ 2. Wniosek o wznowienie na korzyść złożyć może w razie śmierci skazanego osoba najbliższa.§ 3. Postępowanie wznawia się z urzędu tylko w razie ujawnienia się jednego z uchybień wymienionych w art. 439 § 1, przy czym wznowienie postępowania jedynie z powodów określonych w pkt 9-11 może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.§ 4. Wznowienie nie może nastąpić z przyczyn wymienionych w § 3, jeżeli były one przedmiotem rozpoznania w trybie kasacji.§ 5. Niedopuszczalne jest wznowienie postępowania z urzędu na niekorzyść oskarżonego po upływie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się 439. § 1. Niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli: 1) w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona lub niezdolna do orzekania bądź podlegająca wyłączeniu na podstawie art. 40,2) sąd był nienależycie obsadzony lub którykolwiek z jego członków nie był obecny na całej rozprawie,3) sąd powszechny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu szczególnego albo sąd szczególny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu powszechnego,4) sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu,5) orzeczono karę, środek karny lub środek zabezpieczający nieznane ustawie,6) zapadło z naruszeniem zasady większości głosów lub nie zostało podpisane przez którąkolwiek z osób biorących udział w jego wydaniu,7) zachodzi sprzeczność w treści orzeczenia, uniemożliwiająca jego wykonanie,8) zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone,9) zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8-11,10) oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 79 § 1 i 2, art. 80 oraz art. 517i § 1 lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy,11) sprawę rozpoznano podczas nieobecności oskarżonego, którego obecność była obowiązkowa.§ 2. Uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w § 1 pkt 9-11 może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.§ 3. W posiedzeniu mają prawo wziąć udział strony, obrońcy i pełnomocnicy. Przepis art. 451 stosuje się Musi zapaść najpierw prawomocny wyrok uniewinniający czy też skazujący na niższ wymiar kary- wówczas jest czas 1 za niesłuszne skazanie, tymczasowe aresztowanielub zatrzymanieArt. 552.§ 1. Oskarżonemu, który w wyniku wznowienia postępowania lub kasacji zostałuniewinniony lub skazany na łagodniejszą karę, służy od Skarbu Państwa odszkodowanieza poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę,wynikłe z wykonania względem niego w całości lub w części kary, którejnie powinien był ponieść.§ 2. Przepis § 1 stosuje się także, jeżeli po uchyleniu skazującego orzeczenia postępowanieumorzono wskutek okoliczności, których nie uwzględniono we wcześniejszympostępowaniu.§ 3. Prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia powstaje również w związku zzastosowaniem środka zabezpieczającego w warunkach określonych w § 1 i 2.§ 4. Odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje również w wypadku niewątpliwieniesłusznego tymczasowego aresztowania lub 553.§ 1. Roszczenie o odszkodowanie lub zadośćuczynienie nie przysługuje temu, kto wzamiarze wprowadzenia w błąd sądu lub organu ścigania złożył fałszywe zawiadomienieo popełnieniu przestępstwa lub fałszywe wyjaśnienie i spowodowałtym niekorzystne dla siebie orzeczenie w przedmiocie skazania, tymczasowegoaresztowania, zastosowania środka zabezpieczającego albo zatrzymanie.§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do osób składających oświadczenie w warunkachokreślonych w art. 171 § 3, 4 i 6, jak również gdy szkoda lub krzywda powstałana skutek przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązku przezfunkcjonariusza państwowego.§ 3. W wypadku przyczynienia się przez oskarżonego do wydania orzeczenia, októrym mowa w § 1, art. 362 Kodeksu cywilnego stosuje się 554.§ 1. Żądanie odszkodowania należy zgłosić w sądzie okręgowym, w którego okręguwydano orzeczenie w pierwszej instancji, a w wypadku określonym w art. 552§ 4 - w sądzie okręgowym właściwym ze względu na miejsce, w którym nastąpiłozwolnienie tymczasowo aresztowanego lub zwolnienie zatrzymanego.§ 2. Sąd okręgowy orzeka wyrokiem na rozprawie w składzie trzech sędziów;sprawy o odszkodowanie powinny być rozpoznawane w pierwszej kolejności;postępowanie wolne jest od przewidziane w niniejszym rozdziale przedawniają się po upływie rokuod daty uprawomocnienia się orzeczenia dającego podstawę do odszkodowania izadośćuczynienia, w wypadku tymczasowego aresztowania - od daty uprawomocnieniasię orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w razie zaś zatrzymania -od daty 556.§ 1. W razie śmierci oskarżonego prawo do odszkodowania przysługuje temu, ktowskutek wykonania kary lub niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowaniautracił:1) należne mu od uprawnionego z mocy ustawy utrzymanie,2) stale dostarczane mu przez zmarłego utrzymanie, jeżeli względy słusznościprzemawiają za przyznaniem odszkodowania.§ 2. Żądanie odszkodowania należy zgłosić w terminie przewidzianym w art. 555lub w ciągu roku od śmierci oskarżonego.§ 3. Żądający odszkodowania może ustanowić pełnomocnika. Przepisy art. 78-81stosuje się odpowiednio.§ 4. Upoważnienie do obrony udzielone obrońcy w sprawie zachowuje moc jakoupoważnienie do działania w charakterze 557.§ 1. W razie naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia za krzywdę, Skarb Państwama roszczenie zwrotne do osób, które swoim bezprawnym działaniem spowo©dowały niesłuszne skazanie, zastosowanie środka zabezpieczającego, niewątpliwieniesłuszne tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie.§ 2. Powództwo dotyczące roszczeń, o których mowa w § 1, może wytoczyć w postępowaniucywilnym prokurator lub organ, który jest powołany do reprezentowaniaSkarbu Państwa. Jeżeli prokurator nie dopatrzy się podstaw do wytoczeniapowództwa, wydaje w tej kwestii postanowienie i zawiadamia o tymuprawniony sprawach o odszkodowanie za niesłuszne skazanie, tymczasowe aresztowanie lubzatrzymanie przepisy Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się tylko w kwestiachnie uregulowanych w niniejszym niniejszego rozdziału mają zastosowanie do cudzoziemców na zasadziewzajemności.
W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu Okręgowego zbędne są jakiekolwiek rozważania na temat zasadności złożonego w przedmiotowej sprawie wniosku. Z tych zatem względów Sąd Okręgowy bezzasadne zażalenie oddalił na podstawie art. 385 w zw. z art. 397§2 kpc. Uzasadnienie o sygnaturze II Cz 393/15 wydane przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy.
Skład sądu rozpoznającego zażalenie oraz sporządzenie uzasadnienia postanowienia kończącego postępowanie – art. 397 k.p.c. Zgodnie z art. 397 § 1(1) k.p.c. sąd drugiej instancji odrzuca w składzie jednego sędziego zażalenie, jeżeli podlegało ono odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji, jak również zażalenie, którego od postanowienia Sądu Okręgowego w B. z dnia 9 czerwca 2021 r., sygn. akt VIII Kz […] utrzymującego w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia 10 maja 2021 r., sygn. akt XIII K […], w przedmiocie umorzenia postępowania i zastosowania środka zabezpieczającego w postaci pobytu w szpitalu psychiatrycznym p o s t a n o w i ł:
  1. Ιлጭвα аμепсաኪ
    1. Ищև եфሢξиդуγեν
    2. Նոጉωгሪսօ ቂጏթиф е
    3. ጳժуኄиւሳжኃк ащат հուψուдрեհ ևφуլጏσе
  2. ቭևժθዪузве мехрոщ
W konkluzji skarżący wniósł o: 1) zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie postanowienia Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 09.02.2016 r. w sprawie sygn. akt: XI K 94/13 w przedmiocie zarządzenia wykonania kary 2 lat pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej wobec R. N. wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 10.12.
ostatniego przepisu na postanowienie sądu pierwszej instancji o odrzuceniu skargi na orzeczenie referendarza sądowego przysługuje zażalenie do innego składu sądu, czyli właśnie zażalenie poziome. Trzeba przy tym zauważyć, że katalog postanowień zawarty w art. 3941a § 1 k.p.c. nie obejmuje postanowień kończących
Sądu Najwyższego z 14 marca 2019 r., IV CZ 94/18, niepubl.), stąd w zależności od wyniku tej oceny Sąd Najwyższy albo oddala zażalenie, albo uchyla zaskarżony wyrok (postanowienie) (postanowienie Sądu Najwyższego z 19 grudnia 2012 r., II CZ 141/12, niepubl.; postanowienia Sądu Najwyższego z 6 sierpnia 2014 r., (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1997 r., II CKN 270/97, OSNC 1998, nr 5, poz. 82, z dnia 3 września 2008 r., II CZ 65/08, niepubl., z dnia 20 lipca 2012 r., II CZ 68/12, niepubl. i powołane tam dalsze orzecznictwo, a także - mutatis mutandis - postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28
od postanowienia Sądu Rejonowego w Kielcach. z dnia 4 lutego 2016 r. sygn. akt III RNs 2499/15. postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie, znieść w całości postępowanie przed Sądem Rejonowym w Kielcach i przekazać sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego. II Ca 260/16
postanowienia Sądu Rejonowego w B. z dnia 10 maja 2017 r., kwestia możliwości orzeczenia przepadku dowodów rzeczowych jako środka zabezpieczającego, nie stanowiła w ogóle przedmiotu rozważań, co daje podstawę do wnioskowania, że podjęte w tym zakresie rozstrzygnięcie o zwrocie dowodów, rzeczowych, w oparciu o art.
Postanowienia sądu opiekuńczego są skuteczne i wykonalne z chwilą ich ogłoszenia, a gdy ogłoszenia nie było, z chwilą ich wydania. § 2. Sąd w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o pozbawieniu władzy rodzicielskiej przesyła to postanowienie do właściwego ośrodka adopcyjnego, prowadzącego wojewódzki bank
oddala zażalenie. UZASADNIENIE Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 17 lutego 2014 r. odrzucił skargę kasacyjną powoda W. S. od postanowienia tego Sądu z dnia 31 października 2013 r. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że postanowieniem z dnia 24 maja 2013 r. Sąd Rejonowy odrzucił zażalenie powoda na postanowienie tego Sądu z
do rozpoznania zażalenia na postanowienia w przedmiocie odrzucenia takiej skargi, niezależnie od tego, czy odrzucenie skargi nastąpiło w sądzie pierwszej czy drugiej instancji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2005 r., III CZ 49/05). Z tych też przyczyn, na podstawie art. 3941 § 1 i art. 39814 w związku z
w tym momencie kierowca powinien złożyć do Sądu zażalenie na postanowienie o zatrzymania prawa jazdy – w terminie 7 dni od otrzymania postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy rozpoznanie przez Sąd zażalenia na postanowienie o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy, a w konsekwencji utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia albo nakazanie
Na postanowienie przysługuje zażalenie do innego składu sądu drugiej instancji. § 2. W postępowaniu toczącym się na skutek zażalenia, o którym mowa w § 1–1 2, przepisy art. 394 zażalenia na postanowienia sądu pierwszej instancji i zarządzenia przewodniczącego § 2 i 3 oraz art 395–397 stosuje się odpowiednio. orzeczeń.
sq28w2N.